ΤΑ ΠΡΩΪΝΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ ...

...μερικές φορές είναι όμορφα να στέκεσαι παράμερα και να παρατηρείς. να συμμετέχεις  αμέτοχα με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο στην πραγματικότητα που τρέχει και εξελίσσεται γύρω σου. Είναι ωραία εμπειρία. Σαν να σταμάτησες εσύ και να κοιτάς γύρω σου έναν κόσμο που τρέχει και γυρεύει. Είναι σα να γίνεσαι αόρατος. Σα να μην υπάρχεις για τους άλλους. Σαν αν είσαι "νεκρή φύση", ένα κομάτι πέτρα η μάρμαρο, ή ένα μικρό και αδιάφορο ασήμαντο φυτό.
Θυμάμαι παλιά ανέβαινα με το αυτοκίνητό μου στη Θεσσαλονίκη. Είμουνα νεός τότε και είχα τις απαιτούμενες δυνάμεις και τον απαραίτητο ενθουσιασμό. Ξεκινούσα χαράματα κατα τις 4 και έφτανα στην πόλη κατά τις 9-10. Πήγαινα και καθόμουνα σε ένα καφέ πάνω την Τσιμισκή. που τώρα έχει κι αυτό κλείσει. Είχε θυμάμαι μια τζαμαρία πανω στη λεωφόρο και καρέκλες ακριβώς κολημένες πάνω της. Καθόμουνα εκεί αν είμουνα τυχερός να βρω θέση. Καθόμουνα και χάζευα τον κόσμο να τρέχει. Φανάρια , αυτοκίνητα πολλά, μέριμνες στα μέτωπα των ανθρώπων, μικρές στάσεις για ένα κουλούρι στο χέρι, μια βιαστική χειραψία με φίλους που συναντώνται τυχαία.. Κι εγω ακίνητος και να στοχάζομαι για τη θέση μου στον κόσμο για την ματαιότητα των γήϊνων πραγμάτων, για το θαύμα της ανθρώπινης κοινωνίας, για τα όνειρα που ήξερα πως δεν θα γίνουν πραγματικότητα αλλά που δεν ήθελα να να σταματήσω έτσι βάναυσα να τα απωθήσω στην ανυπαρξία.
Τότε ήταν που είχα αισθανθεί για πρώτη φορά αυτήν την αίσθηση του να στέκεσαι παράμερα και να παρατηρείς. Να ίστασαι. Να θεωρείς, να μη θέλεις τίποτα να αλλάξεις.
Ίσως μόνο να εύχεσαι η να προσεύχεσαι.
Έτσι κάπως τώρα..πρωινό στα Στάρμπακσ έχοντας κάνει το βήμα εξόδου...Κόσμος που πηγαινοέρχεται για καφέ, για να ομορφύνει το πρόσωπο της μοναξιάς του, για να μιλήσει, να διεκδικήσει μια θέση στης κοινότητας την επιφάνεια. Κι εγω εδώ. Ήσυχος πολύ.  Εδώ μετά χρόνια χωρίς να τρέχω να προλάβω, αποτραβηγμένος απο διεκδικήσεις και χωρίς να ζητώ ούτε το ελάχιστο μερίδιο σε καμμία εξουσία. Ίσως με μόνη ελπίδα ο Θεός να μου χαρίσει υγεία να ζωγραφίσω...,   να βρω τις μυστικές διαδρομές των γραμμών και των χρωμάτων τις συστάσεις για να στήσω επιτέλους μια ζωγραφιά που θα με κάνει να δακρύσω για το εξαίσιο του ύφους και απλησίαστο της ωραιότητας, μια ζωγραφιά που θα μπορούσε όσους θρηνούν να αποσπάσει απο τον πόνο και της θλίψης  το βασίλειο. Κάθομαι εδώ ήσυχος και εύχομαι  ο  Θεός να χαρίσει χρόνο και δύναμη  για  να μπορέσω να ακολουθήσω την τροχία των άλλων.. κάπου εκεί στο τέλος της ουράς να περπατήσω , στα τελευταία σκαλιά της κλίμακας που οδηγεί στην παράδεισο να  πατήσω...αφήνοντας, με λύπη ομολογώ, τα σύνεργα της ζωγραφικής μου απέξω...
καλημέρα